Bir yükseltiden su dökülmesini nedense çok ilginç bulamıyorum, çaydanlık, kova gibi aparatlarla da bu hissi sağlayabiliriz sonuçta. Gerçekten çok –ama çok- büyük olmayan şelaleler benim için doğa etkinliklerinde nirengi noktaları, mola yerleri, küçük sürprizli manzaralar olarak önem taşıyorlar, başlı başlarına hedef olarak değil.

Halihazırda daha uzun mesafe dolaşsa da yolu olan

TOKİ’den iddialı açıklamalar gelmiş.

Mimarlık ve şehircilik tarihinde çığır açacak başarılara imza atmışlar anladığım kadarıyla. Sular altında kalacak olan Hasankeyf ve Dicle çevresindeki birçok köyü taşırken neleri neleri göz önünde bulundurmuşlar da binlerce yıllık insanlığın, kültürün, tarihin, doğanın orada oluşturduklarının benzerini yapabilmişler. Ben diyeyim bir maketi, siz deyin tıpkısının aynısı. Ilısu

Daha önce İngilizce karakterle Mardin şöyle geçti diye bir yazıvermiştim, bilgisayarımda denk geldim, koyayım dedim şöyle.. Düzeltmedim açıkçası. 2008’den bunlar.

Mardin Dara’da bir kazida bir haftaligina calismayi firsat  bilip donus biletimi isin bitiminden bir kac gun sonraya Batman’dan aldirarak kisa bir tur planladim. Zaten tek basimayken kucuk yerlerde uzun sure kalmak

Kaynaklar çok güzelmiş yahu!

Bunu 5000 kere söyleyerek insanları sıktım, henüz sıkmadıklarıma da buradan duyurayım. İzmir merkezinde hiç bulunmamış bir tuhaf insan olarak çevresinde gerçekleştirdiğim Kınık’ta(İzmirliler bile gitmez ki buraya?) yaşlı amcalarla kahvede oturup tütün tarımının gelmişi geçmişini tartışmaktan Allianoi’de taş üstünde sekmeye  uzanan etkinlik yelpazesine Kaynaklar Köyü/Buca’da tırmanış şenliğinde yaymayı

Bahar, çığ riski, yağış gösteren hava bile şevkleri kıramayabiliyor. Ben, Bilge, Erciyes’te adeta çadırlarına sığındığımız ekipten iki kişi, bir de özlenen Ozan insanı, bir Aladağlar gezmesi yaptık geldik haftasonu. Yağış ile dolu arasındaki kuru hava aralığında Eznevit Klasik, mis, evde oturmaktan o kadar daha iyi ki.. Yürüdük, birbirimizi gördük, sucuk

Proje sınıfından bir çocuk vardı, nasıl oldu bilmiyorum, birkaç kişi kendimizi birlikte arazi tespiti yapmaya gider, teslimlere sabahlar, hoca çekiştirir bulmuştuk, bu da o gruptaydı. Aslında birkaç kişinin her dönem acısını paylaşması normal de, bu çocukla denk gelmemiz normal değil. O adamla hiçbir şey normal olamaz zaten.

Milyon bomba arasından bir

-Arkamızdaki vadi Narpuz 1 de denilen Kayacık vadisi, oradan Kayacık suyu diye bir su akıyor, bu önümüzdeki yalağa çıkmıyorlar yani onu kullanıyorlar. Peck’e şuradan giriliyor –ben 2 kere girdim-,  ileride ucundan görünen belden sonra vadi genişliyor, adı Narpuz 2 oluyor, vadi Yasemin geçidinde bitiyor. Şurası da Narpuz Kapı dedikleri yer.

Daha önce fotoğrafları kayıpken İngilizce karakterle yazdığım bir şeyin fotoğraflarını buldum, yaşasın diyerek karakterleri düzeltmeden ekliyorum

Aklimca bir gezi planlamisim dolasiyorum. Plan dedigim  uc yer ismi; Mardin, Midyat, Hasankeyf, ve ciktisini aldigim uc sayfa, iclerinde bir kac tarihi yapi adi, iki de Midyat otelinin telefon numarasi. Hasankeyf’te de bir ogretmenevi bir

 
Antakya dediğin yenilebilen şeyler bütünüdür. Başka şeyler de var, ama yemeye devam edemeyecek kadar tokken zaman geçirmelik.

Uzun zaman Hatay ve Antakya’nın eşanlamlı olduğunu düşünmüş tek kişi ben değilimdir. Yok değilim. Biri daha eski ismidir gibi bir durum vardır diyordum, var sanırım, ama şu anda Hatay ilin adı, Antakya da merkez

Zaten hep bana denk gelir.

Bu benim fikrim değil, kime anlattıysam sen de nerede manyak varsa çekiyosun canım dediler. Hep böyleymiş. Zıt kutup da değiliz ki manyakgillerle..

Hatay’ın Kırıkhan ilçesinde yürüyordum. Perşembe(11.02.10) işte, böyle merkeze yakın, iki katlı evlerin olduğu bir ara sokak. Bir ateş sesi duydum, anlam veremedim. Döndüğümde bir bahçeden

31 Ocak 2009 gecesi, önceki haftaki Erciyes faaliyetinde leş gibi oldukları için kirli çamaşırların arasında bıraktığım ancak arada geçen sürede yıkanmadıklarını yola çıkmadan hemen önce giyeceğimde öğrendiğim, üstelik de bu süre zarfında kedimin üzerlerine işediği ve bunun üzerinden kuruyacakları kadar zamanın geçtiği kıyafetlerimi giyip Niğde yoluna düştüm. Yeni yıla girerken

Macaristan’da Moğol Gibi!’yi yazarken buraya bir yurt yazısı daha gireceğimi düşünmemiştim açıkçası. Kan mı çekiyor nedir, orta asya çekiklerini buluyorum ben. Fotoğraf çeken Japon dediğime bakmayın, Kırgızlar arasında da yabancılık çekmeyebilitem var.

Bu sefer dağ peşinde onca gidip gelmeye daha önce iki kere gezme amacıyla dolaşabildiğim, bir şekilde daha önce altına

Ben kara yolculuklarını çok seviyorum ya. Uzun sürmeleri, bazen rahatsız olmaları zamanım olduğu sürece umurumda değil. A noktasından B noktasına kondurulmak istemiyorum, bir yerden bir yere gidene kadar iklimin, bitki örtüsünün, doğanın değiştiğini görmeden yolculuktan bir şey anlamıyorum. Kuşbakışı seyirli uçak yolculuklarında bulutları yukarıdan görmek beni heyecanlandırıyordu, sonra dağcılık kulübüne

Turist gezdirme bahanesine çok güzel bir günde klasik Büyükada-Yücetepe Kır Gazinosu muhabbetine kaçtım dün. İtalya’dan oda arkadaşım Gianni ve arkadaşları gelmişlerdi, adayı görün adayı görün dedim durdum, götürünce de vapur kaçırttım tam da dönecekleri gün ufak çaplı bir panik modu yaşattım. Dönüşte martıların yansımalarını çekmeye çalıştım, bayağı hoşuma giden bir

Milyonlarca insana yer açmaya çalışan bir şehirde yaşıyorum. Yemek odasında yemek yiyor, oturma odasında oturuyorum. Misafir gelirse salonda oturuyoruz. Yatak odamda uyuyorum, ev halkı da kendi odalarında. Kapalı ve boş koridorlarda yürüyorum. Her an kullandığım alanla birlikte kullanmadığım başka odaları sahipleniyor ve kapatıyorum.

Mardin’de Suriye sınırında bir köyde kazıdayım. Köyün altında

-Merhaba burada balık yiyebileceğimiz başka salaş yer var mı?

Kader Hanım homurdanıyor; “salaşmış, peh!” diyor. Hiç öyle denir mi çiçek gibi mekana? Ağzımız narlı balık dolu dönüp bakıyoruz fazla durmayıp gidecek bu densize. Tatil boyunca balık kokmaktan bıkan ben bile hapur hupur balık yiyorum- ki hiç sevmem aslında. Az kalsın salata