Yahu şuracıkta resmen dağ varmış, bana niye haber vermiyorsunuz?

2010-2011 kış tırmanış sezonunun sondan ikinci günü itibariyle kış kampçılığı eğitimine, snowboarda, hatta çocukken ailemle öylesine gezmeye gittiğim Uludağ’a ilk defa tırmanılacak bir dağ diye gittim. Geç değil mi?

Uludağ’ın zirvesine giden klasik rota çoğu düz bir platoda uzun bir yürüyüşten ibaret, monoton

Bu yaz hep tırmanmaya gideceğimi düşündüğüm Gürcistan’a gezmeye gitmiş bulunmuşken Kafkasları görmeden dönmeyeyim dedim, Tiblis’ten ulaşım kolaylığını da düşünerek-direkt minibüs var- kalktım Kazbegi’ye gittim. Gürcistan’da 5000 metreden yüksek zirve yapma hevesiyle Türkiye’den en fazla tırmanışçının gittiği dağ olan Kazbek’in eteğindeki kasaba.

Kazbegi ve yanıbaşındaki Gergeti, Gürcistan’dan Rusya’ya geçmeden önceki son kasabalar.

Uzunca zaman blogu güncellemedikten sonra bari biraz fotoğraf ekleyeyim diyorum. Buraları ihmal ettiğim süre zarfında gezdim tozdum, zibidilik yaptım, aktivizm bıtbıt diyedurdum. Gürcistan, dağ faaliyeti, Gökçeada yaz miskinliği şu bu derken yazacak şeyler birikti, ama yazma kafası kalmadı.
Şu aşağıdaki fotoğraflar Niğde-Aladağlar’daki Kaldı Kuzey Buzulu’nda katıldığım buzul eğitiminden. Yazacak pek bir

Doğa Araştırmaları, Sporları ve Kurtarma Derneği’nin (DASK) düzenlediği Anadolu Dağ Maratonu (ADAM) adında maraton sözcüğü bulunmasına karşın birçok kişinin koşmadığı bir etkinlik. Yön bulma, harita okuma ve koordinatları verilen istasyonlar arasında rota belirleyip dağlık arazi koşullarında uzun mesafeleri yaya gitmeyi içeriyor.  Bir doğa faaliyeti olarak planlama ve karar verme becerilerine

Sisin içinde ileriyi görmeden coğrafi eşikler aşıyorduk. Bulutların bir tarafına yığıldıkları, rüzgarların artlarında estiği, insanlarının ardıyla ilişki kurmadıkları, çiçeklerin iki yanında farklı renklerde açtığı, bir yerin gidilmeye değecek kadar yakın olup olmadığını belirleyen engellerden iki dağ geçidini aşarak ulaşılan bir bölgeye gidiyorduk. Kaçkarlara gelen çoğu kişinin fazla uzak bulduğu Altıparmak

Vadiye uzanan burnun ucunda koyun gözleyen çoban gibi çömelip karşımdaki dağa baktım. Vadiden yukarı, oturduğum yere, Sulağankeler’e yürürken bulutların üstünde kalıp görünmeyen dağın üzerinden dağılan bulutları ve açılan vahşi kuzey yüzünü, batı omzunu izledim. Koyunlar durup duruken düşüp düşüp ölüyorlarmış gibi dertli baktım. Bir türkü tutturacaktım, tam olarak türkü bilmiyorum.

Kayıtsızca eğlenme eğilimiyle bir kaçış yeri, hedonist bir ada olarak ünlenen İbiza’ya (İspanya) annemin bitli turist tabir ettikleri gibi üç kuruş parayla, sırtımda çanta, kulübe partiye bulaşmadan, sezon dışına denk gelen Mart ayında (2009) göç yolundaki flamingoları adanın güneyindeki Ses Salinas Tabiat Parkında görmeye gitmiştim. Yazmaya İngilizce karakterle başlamışım, bunu

Bir yükseltiden su dökülmesini nedense çok ilginç bulamıyorum, çaydanlık, kova gibi aparatlarla da bu hissi sağlayabiliriz sonuçta. Gerçekten çok –ama çok- büyük olmayan şelaleler benim için doğa etkinliklerinde nirengi noktaları, mola yerleri, küçük sürprizli manzaralar olarak önem taşıyorlar, başlı başlarına hedef olarak değil.

Halihazırda daha uzun mesafe dolaşsa da yolu olan

Bahar, çığ riski, yağış gösteren hava bile şevkleri kıramayabiliyor. Ben, Bilge, Erciyes’te adeta çadırlarına sığındığımız ekipten iki kişi, bir de özlenen Ozan insanı, bir Aladağlar gezmesi yaptık geldik haftasonu. Yağış ile dolu arasındaki kuru hava aralığında Eznevit Klasik, mis, evde oturmaktan o kadar daha iyi ki.. Yürüdük, birbirimizi gördük, sucuk

-Arkamızdaki vadi Narpuz 1 de denilen Kayacık vadisi, oradan Kayacık suyu diye bir su akıyor, bu önümüzdeki yalağa çıkmıyorlar yani onu kullanıyorlar. Peck’e şuradan giriliyor –ben 2 kere girdim-,  ileride ucundan görünen belden sonra vadi genişliyor, adı Narpuz 2 oluyor, vadi Yasemin geçidinde bitiyor. Şurası da Narpuz Kapı dedikleri yer.

31 Ocak 2009 gecesi, önceki haftaki Erciyes faaliyetinde leş gibi oldukları için kirli çamaşırların arasında bıraktığım ancak arada geçen sürede yıkanmadıklarını yola çıkmadan hemen önce giyeceğimde öğrendiğim, üstelik de bu süre zarfında kedimin üzerlerine işediği ve bunun üzerinden kuruyacakları kadar zamanın geçtiği kıyafetlerimi giyip Niğde yoluna düştüm. Yeni yıla girerken

Atlas Dağları Kuzey Afrika’da Fas’tan Cezayir ve Tunus’a Atlas Okyanusu’na dik uzanan, en yüksek kısmı 4.000 metrenin üzerinde 10 zirveyle Fas’ta kalan bir silsile. Fas’ı Sahra çölünden ayırıyor, tahmin edilebilir ki oldukça sıcak bir iklimde ve yüksekliğine karşın sert koşulları yok. 4167 metreyle Kuzey Afrika’nın en yüksek zirvesi Jbel Toubkal