Bize konak olun. İlla ki olun. Yolunuzun üstü değilse gelin, mesela Yezd’e gideceğinize Erdebil’e gelin.  Azeri misafirperverliği bunu gerektirir: İstanbul-Aksaray’dan direkt İran’a giden otobüsümüzde çoğunluğu İranlı Azeri olan diğer yolculardan öğrendiğimiz ilk Azerice sözcük konak oldu, misafir demek.

Kıvrak manevralarla rotamızın hiçbirinin evine uğramadığını açıklayıp davetleri savdık. Sevgili ve ben bu

Milano’dan İstanbul’a yılbaşı için ailemi görmeye kara yoluyla, Balkanları geze geze gideyim demiştim, yazdıkça oraları 2008 Noel Balkan Turu diye etiketliyorum.

Lubyana’dan bindiğim trene Sloven-Hırvat sınırında  AB dışına çıkacağımız için polisler köpekleriyle doluştu. Pasaport kontrolleri, göz süzmeler, şüpheyle kesmeler, bagaj koklatmalar sonrasında yine bana “o kadar da Balkan değil” gelen bir

Kaynaklar çok güzelmiş yahu!

Bunu 5000 kere söyleyerek insanları sıktım, henüz sıkmadıklarıma da buradan duyurayım. İzmir merkezinde hiç bulunmamış bir tuhaf insan olarak çevresinde gerçekleştirdiğim Kınık’ta(İzmirliler bile gitmez ki buraya?) yaşlı amcalarla kahvede oturup tütün tarımının gelmişi geçmişini tartışmaktan Allianoi’de taş üstünde sekmeye  uzanan etkinlik yelpazesine Kaynaklar Köyü/Buca’da tırmanış şenliğinde yaymayı

İsviçre’de Eiger dağını ve Interlaken’i görmek isteyerek yola çıktım, otostopla gezeyim dedim, sonra yolda kaldım ve kayboldum, kar nedeniyle trafiğe kapalı bir dağ geçidini geçtim. O gün bir yere yetişemediğim için karşıma çıkan bir köyde bir evin arka bahçesinde kaldım, sabah muhteşem bir vadide olduğumu farkedip yolda kaldığım yerden

İsviçre’de Eiger dağını ve Interlaken’i görmek isteyerek yola çıktım, otostopla gezeyim dedim, sonra yolda kaldım ve kayboldum, kar nedeniyle trafiğe kapalı bir dağ geçidini geçtim. O gün bir yere yetişemediğim için karşıma çıkan bir köyde bir evin arka bahçesinde kaldım, sabah muhteşem bir vadide olduğumu farkedip yolda kaldığım yerden itibaren

Bari’deki Couchsurfing ev sahibim Daniele’nin beni(Elmyra) bile seven kedisi Sophie tarafından uğurlanırken çoğunlukla aktarma noktası olarak görülen bu liman şehrinden fazla şey beklemiyordum; ama henüz cumartesileri kurulan balık pazarında insanların deniz ürünlerini aldıkları gibi çiğ çiğ yediklerini, yanımdan avucunda sıkıştırdığı karidesin kafasını kemiren bir adamın geçeceğini bilmiyordum mesela.

Önceki akşam Daniele’yle

 Erd sokakları gece bomboş ve karanlık. Etrafta açık bir küçük bar bulabildim. Müstakil evler dizi dizi, bir site değil aslında, her yapı farklı ama bahçe çitlerinin ardında ben:“yabancı”dan uzakta aynı hayatlar sürüyormuş gibi denk bir durgunluk var. Sokakta gördüğüm az insana yol sormaya çalışıyorum, biri bisikletini yanında taşıyan sarhoş bir