Aklım Başka Yerde tırmanış haberi çevirilerinde bugün:
Alex Hannold El Capitan’daki Freerider rotasını (~IX, ~900+m) 3 saat 56 dakikada serbest solo tırmanarak bu ikonik yüzü serbest solo tırmanan ilk insan oldu!
Rotanın ilk “ipli” solo tırmanışı geçen sonbaharda Pete Whittaker tarafından yapılmıştı. http://www.alpinist.com/doc/web16f/newswire-whittaker-freerider-rope-solo
Bu büyük duvar tırmanışında çağımızın en önemli başarılarından biri. Dawn
Bu kış üçüncü kez göz göre göre mevsim boyunca düzelmeyen hava ve kar koşullarına rağmen dağa gidip faaliyetin başından döndüm. Kaçkar kış zaten her zaman koşullardan dolayı dönülme ihtimali yüksek bir faaliyet; bunu baştan kabul etmiştik; ama en azından Mezovit’e varıp kamp atabilsek iyiydi diyebiliriz! Demeyiz gerçi, zira hem muhabbet
24 Şubat itibariyle şu memleket kara teslim haberlerinin üzerine Kaçkar’a gideceğiz, zirve deneme adı altında “çığ iner len” deyip ök-küz çayırından dönmeye sanırım. Snowboardlarını kesip getirecekler var, ödünç verirlerse ben de oynarım artık. Bilemedin mata duct tape’le ayaklarımı bağlasam bir şeyler olur diye düşünüyorum.
Büyük Kaçkar kar debelenmesine hedikle gideceğimiz ve
Hm, bunu dağcılık tarihiyle ilgilenmeyen biri için ayrıca açıklamakla uğraşamayacağım açıkçası:) Ama kim okursa okusun ilginç bir metin olduğunu düşünüyorum.
Daha önce “Dağcılık Müzeleri” projesinin Firman ayağına gittiğim ve yazdığım Reinhold Messner’a şu aralar gündemde olan (açıklamayacağım bu gündem durumu işte) Cerro Torre’deki boltların sökülmesi konusunu sormuşlar. Hem Cerro Torre hem
Diagonal’den (bir önceki yazı efendim) 2 hafta sonra gittik bir de Kürüz Altoparlak olarak anılan rotayı yaptık. Önceki Uludağ faaliyetinde Uğur ve benden oluşan ekibe bu sefer Alev de katılabildi, bu da onun ilk tamamladığı rota oldu:). Kış sonunda en azından sayesinde krampon giyebildiğimiz için Uludağ efendiye müteşekkiriz resmen!
Rota fotoğrafta
Yahu şuracıkta resmen dağ varmış, bana niye haber vermiyorsunuz?
2010-2011 kış tırmanış sezonunun sondan ikinci günü itibariyle kış kampçılığı eğitimine, snowboarda, hatta çocukken ailemle öylesine gezmeye gittiğim Uludağ’a ilk defa tırmanılacak bir dağ diye gittim. Geç değil mi?
Uludağ’ın zirvesine giden klasik rota çoğu düz bir platoda uzun bir yürüyüşten ibaret, monoton
(Başları Kaletepe’den önce yazılıp da bırakılmış yazı)
Hayatım bir tuhaf oldu, kuş gibi sürekli mevsimleri bekliyorum. Yaz gelse de yaz faaliyeti yapsak, kış gelse de kış faaliyeti yapsak. Dağ faaliyetleri; basit tırmanışlar, yürüyüşler, elimden geldiği kadarı. Yaz geldi geçti işte, ne yaptım? Haziran’da tek başıma Güzeller Kuzeydoğu, geçen hafta Kaldı Kuzey
-Güdüksün sen! Güdük! Tipsiz!
Üç gündür insan görmemiş olmamın da etkisiyle (bkz: tek başıma Güzeller Kuzeydoğu faaliyeti) dağlarla konuşmaya başlamıştım, ve muhatabım Kaletepe olmuştu. Bu alçak, gösterişsiz, vasat görünümlü dağa kinim üç yıl öncesine dayanıyordu. (ayrıca bkz: Erciyes’ten de hazzetmem ben) O zaman eteğinden bakmıştım ve benden çok yukarıdaydı, bu seferse
Uzunca zaman blogu güncellemedikten sonra bari biraz fotoğraf ekleyeyim diyorum. Buraları ihmal ettiğim süre zarfında gezdim tozdum, zibidilik yaptım, aktivizm bıtbıt diyedurdum. Gürcistan, dağ faaliyeti, Gökçeada yaz miskinliği şu bu derken yazacak şeyler birikti, ama yazma kafası kalmadı.
Şu aşağıdaki fotoğraflar Niğde-Aladağlar’daki Kaldı Kuzey Buzulu’nda katıldığım buzul eğitiminden. Yazacak pek bir
Doğa Araştırmaları, Sporları ve Kurtarma Derneği’nin (DASK) düzenlediği Anadolu Dağ Maratonu (ADAM) adında maraton sözcüğü bulunmasına karşın birçok kişinin koşmadığı bir etkinlik. Yön bulma, harita okuma ve koordinatları verilen istasyonlar arasında rota belirleyip dağlık arazi koşullarında uzun mesafeleri yaya gitmeyi içeriyor. Bir doğa faaliyeti olarak planlama ve karar verme becerilerine
Sisin içinde ileriyi görmeden coğrafi eşikler aşıyorduk. Bulutların bir tarafına yığıldıkları, rüzgarların artlarında estiği, insanlarının ardıyla ilişki kurmadıkları, çiçeklerin iki yanında farklı renklerde açtığı, bir yerin gidilmeye değecek kadar yakın olup olmadığını belirleyen engellerden iki dağ geçidini aşarak ulaşılan bir bölgeye gidiyorduk. Kaçkarlara gelen çoğu kişinin fazla uzak bulduğu Altıparmak
Vadiye uzanan burnun ucunda koyun gözleyen çoban gibi çömelip karşımdaki dağa baktım. Vadiden yukarı, oturduğum yere, Sulağankeler’e yürürken bulutların üstünde kalıp görünmeyen dağın üzerinden dağılan bulutları ve açılan vahşi kuzey yüzünü, batı omzunu izledim. Koyunlar durup duruken düşüp düşüp ölüyorlarmış gibi dertli baktım. Bir türkü tutturacaktım, tam olarak türkü bilmiyorum.
Bahar, çığ riski, yağış gösteren hava bile şevkleri kıramayabiliyor. Ben, Bilge, Erciyes’te adeta çadırlarına sığındığımız ekipten iki kişi, bir de özlenen Ozan insanı, bir Aladağlar gezmesi yaptık geldik haftasonu. Yağış ile dolu arasındaki kuru hava aralığında Eznevit Klasik, mis, evde oturmaktan o kadar daha iyi ki.. Yürüdük, birbirimizi gördük, sucuk
Bolzano’daki Firmian Dağ Müzesi’ne gittikten sonra Dolomitlerin dağ köylerinin arasında biraz yürümüştüm ve dönüşü de Trento’dan yapayım demiştim. Yolda, önümde sallandığını gördüğüm şeyde Trento Film Festivali’nde bu hattaki otobüslere abonman kartı olanlara indirim olduğu yazıyordu. Daha önce gitmeyi düşündüğüm bu ünlü festivali takip etmeyi aksatmışım, şansıma başladığından haberim olmadan da
İsviçre’de Berner Oberland bölgesini gezmeye çalışışımı bölümlere bölerek yazmaya niyetlenmiştim ya, ilk bölüm otostop girişimleriydi. Tüm seriyi berner oberland 2009 diye etiketliyorum.
Otostop bir yere kadar işe yaradı. Hedef Interlaken, ben erken mevsim ve kar nedeniyle kapalı bir dağ geçidinde, artık bu geçidi aştıktan sonra da kim bilir ne kadar hiç bir
31 Ocak 2009 gecesi, önceki haftaki Erciyes faaliyetinde leş gibi oldukları için kirli çamaşırların arasında bıraktığım ancak arada geçen sürede yıkanmadıklarını yola çıkmadan hemen önce giyeceğimde öğrendiğim, üstelik de bu süre zarfında kedimin üzerlerine işediği ve bunun üzerinden kuruyacakları kadar zamanın geçtiği kıyafetlerimi giyip Niğde yoluna düştüm. Yeni yıla girerken