Nice zaman sonra blogun görünümünü toparlarken yeni bir şey gireyim dedim, elimin altında da geçen sene Aladağlar Sky Trail öncesi bir Aladağlar yürüyüşü sonrası Facebook’a yazıverdiğim aşağıdaki birkaç satır vardı.

Aşağıdaki fotoğraflarda da Maden’deki göçerlerden Hastahocanın Yaylasındaki çobanlara anması keyifli bir şeyler var.

.. ve o dağ keçileri tarafından uyandırılan sabahların hatırına çekilir oluyor

-Güdüksün sen! Güdük! Tipsiz!

Üç gündür insan görmemiş olmamın da etkisiyle  (bkz: tek başıma Güzeller Kuzeydoğu faaliyeti) dağlarla konuşmaya başlamıştım, ve muhatabım Kaletepe olmuştu. Bu alçak, gösterişsiz, vasat görünümlü dağa kinim üç yıl öncesine dayanıyordu. (ayrıca bkz: Erciyes’ten de hazzetmem ben) O zaman eteğinden bakmıştım ve benden çok yukarıdaydı, bu seferse

Elimde bu ayki Atlas, hani o ay çekilmiş fotoğraflardan takvim yapıyorlar ya, özendim ben de kendi takvimimi yapayım dedim. Konuyu fotoğrafları elimin altında olan yerlerle kısıtladım, bir de heyecanla alelacele yaptım, ama keyifli oldu. Kişisel takvimim bu sefer şöyle olsun:
 

Ocak – Aladağlar/Niğde
2010’a dağda bir Güzeller faaliyetiyle gireyim dedim.

Sarı iç anadolu düzlüklerinden tek başına yükselen, heybetli olduğu kadar zarif,  tek ve etkileyici dağ ekolüyle arama bir süre mesafe koymak istiyorum, lütfen.

Hasan masan bilmiyorum zaten, yalnız Erciyes’e 3 kere gittim, şimdilik yeter. İlk gidişimden önce “ya bir sürü rotası var hem de çok estetik falan neden hep Aladağlar’a giden