Büyükada benim için Aya Yorgi’ye kadar yürüyüp Yücetepe Kır Gazinosu’nun ızgara etlerine gömülmek demekti. Karşıda bitmeyen betonuyla İstanbul küçücük olurdu, küçük bardaklarda oranın içimi kolay, etkisi yokuş aşağı inişte yalpalarken anlaşılan etiketsiz şarabından içilirdi, çıkana kadar öyle acıkılırdı ki o etten güzel et yenemezmiş gibi olurdu. Yazları bir taraftan güneş

Kayıtsızca eğlenme eğilimiyle bir kaçış yeri, hedonist bir ada olarak ünlenen İbiza’ya (İspanya) annemin bitli turist tabir ettikleri gibi üç kuruş parayla, sırtımda çanta, kulübe partiye bulaşmadan, sezon dışına denk gelen Mart ayında (2009) göç yolundaki flamingoları adanın güneyindeki Ses Salinas Tabiat Parkında görmeye gitmiştim. Yazmaya İngilizce karakterle başlamışım, bunu

Turist gezdirme bahanesine çok güzel bir günde klasik Büyükada-Yücetepe Kır Gazinosu muhabbetine kaçtım dün. İtalya’dan oda arkadaşım Gianni ve arkadaşları gelmişlerdi, adayı görün adayı görün dedim durdum, götürünce de vapur kaçırttım tam da dönecekleri gün ufak çaplı bir panik modu yaşattım. Dönüşte martıların yansımalarını çekmeye çalıştım, bayağı hoşuma giden bir

Deniz mahsulu, domates reçeli veya ada çayı olmayan 3 adalı tat

Yukarıdakilerin fotoğraflarını ben çekmemişim ve Cevher’inkileri kullanmak istemiyorum diye değil. Gerçekten. Denizden babası çıksa denizden çıkanı tanımam deyip sırtını çevirecek kadar balık sevmeyen, domates reçelinden etkilenmek bir yana biraz saçma bile bulan,  bitki çayı sevgisi gani olup da adaçayıyla yeni