Bahar, çığ riski, yağış gösteren hava bile şevkleri kıramayabiliyor. Ben, Bilge, Erciyes’te adeta çadırlarına sığındığımız ekipten iki kişi, bir de özlenen Ozan insanı, bir Aladağlar gezmesi yaptık geldik haftasonu. Yağış ile dolu arasındaki kuru hava aralığında Eznevit Klasik, mis, evde oturmaktan o kadar daha iyi ki.. Yürüdük, birbirimizi gördük, sucuk

-Arkamızdaki vadi Narpuz 1 de denilen Kayacık vadisi, oradan Kayacık suyu diye bir su akıyor, bu önümüzdeki yalağa çıkmıyorlar yani onu kullanıyorlar. Peck’e şuradan giriliyor –ben 2 kere girdim-,  ileride ucundan görünen belden sonra vadi genişliyor, adı Narpuz 2 oluyor, vadi Yasemin geçidinde bitiyor. Şurası da Narpuz Kapı dedikleri yer.

31 Ocak 2009 gecesi, önceki haftaki Erciyes faaliyetinde leş gibi oldukları için kirli çamaşırların arasında bıraktığım ancak arada geçen sürede yıkanmadıklarını yola çıkmadan hemen önce giyeceğimde öğrendiğim, üstelik de bu süre zarfında kedimin üzerlerine işediği ve bunun üzerinden kuruyacakları kadar zamanın geçtiği kıyafetlerimi giyip Niğde yoluna düştüm. Yeni yıla girerken

Sarı iç anadolu düzlüklerinden tek başına yükselen, heybetli olduğu kadar zarif,  tek ve etkileyici dağ ekolüyle arama bir süre mesafe koymak istiyorum, lütfen.

Hasan masan bilmiyorum zaten, yalnız Erciyes’e 3 kere gittim, şimdilik yeter. İlk gidişimden önce “ya bir sürü rotası var hem de çok estetik falan neden hep Aladağlar’a giden